İçimden geldiği gibi...

BİR BABANIN ÇOCUKLARINA YAPACAĞI EN BÜYÜK İYİLİK ONLARIN ANNELERİNİ SEVMEKMİŞ...

                                                                                                    Theodore Martin

Sevmek…bir iyilik yapma biçimi olmasa gerek. Bir adamı, bir kadını sevmek; bir çiçeği, bir filmi seyretmeyi, hatta bir çocuğu; kendi çocuğunu sevmenin ötesinde, kalpten aşkla sevmek olarak tanımlanmalı aslında. Hayatta yerinin doldurulamayacağını düşünmek, onunla hayatı paylaşmayı sevmek, bıkmadan karşılıklı sohbet etmeyi sevmek, önemli ve değerli olduğunu hissetmek ve hissettirmek aslında sevmek. Onu benimsemek, ona saygı duymak, sadece başkalarının yanında değil, dört duvar arasında da onu onore etmek, önemsemek  demek. Emeğini takdir etmek, yaptığını değerli bulmak…Bunların hepsini aşkla yapmak.

Ama iyilik değil işte sevmek. Çocuğunun annesi olduğu için değil; “kendisi” olduğu için sevmek gerek. Aynı şekilde çocuğunun babası olduğu için değil, onu “kendisi”  olduğu için sevmek demek. Evliliğin kendi içinde anlamını bulduğu dönüm noktalarından biri; kendine ve eşine benzeyeni  dünyaya getirmek. Değerli olansa, sonrasında da birey olarak birbirini kabul etmek, aşkla sevmeyi sürdürmek, birbirine özel zamanlar ayırarak “özel” olduğunu hissetmek ve hissettirmek. İşte onun için çocuklarının annesi/babası olduğu için değil; “kendi” olduğu için, hayatında aşkın tanımının karşılığı olduğu için sevmek gerek.

Babanın çocuklarına yapacağı en büyük iyilik, hakkını vererek sevgi dolu bir aile ortamında babalık yapmaktır; bu doğrudur. Evliliği için yapacağı en büyük iyilik ise eşini aşkla sevmek ve bu aşkla eşinin kalbine ve hayatına dokunmaktır...